IX

Początek wojny, prowokacja i prawdziwa wściekłość płomieni

            Lucy obudziła się następnego dnia z kompletnym mętlikiem w głowie. Nie wiedziała, co ma właściwie robić. Okej, uświadomiła sobie, że jest zakochana, ale co dalej? Miała wyznać swoje uczucia? A może zacząć je w sobie tłumić? Nie wiedziała. Postanowiła trochę nad tym pomyśleć na spokojnie. Założyła wygodne dresy, zrobiła sobie herbaty i usadowiła się na łóżku.

            Zaczęła wnikliwie analizować zachowanie Natsu, od momentu, gdy się poznali do czasu teraźniejszego. I choć w każdej innej kwestii byłaby stu procentowo obiektywna, tak teraz nie doszukała się żadnej logiki w dotychczasowym postępowaniu Dragoneela. Bądź co bądź lepił się do niej, żeby później zacząć unikać. No paranoja…

            Teraz doszła do kwestii, czy wyznać mu miłość. Niespodziewanie sparaliżował ją strach na samą myśl, że miałaby się przed nim przyznać do zakochania. Musiała się na to zebrać psychicznie. Nie była w stanie tak po prostu podbiec do niego i powiedzieć: „Hej, Natsu! Wiesz, chyba się w tobie zakochałam, ale nie jestem pewna, czy ty we mnie też! Czy mógłbyś odwzajemnić moje uczucia?”.

            Chyba bym się spaliła ze wstydu…, pomyślała, z zażenowania chowając twarz w poduszce.

            Po godzinie podobnych rozmyślań, po których i tak nie doszła do zbyt logicznego wniosku, stwierdziła, iż najlepiej będzie udawać, że wszystko jest w jak najlepszym porządku i nic wielkiego się nie wydarzyło. Wstała z łóżka, chwyciła pusty już kubek i powędrowała do kuchni. Odstawiła brudne naczynie do zlewu.

            Dobra, czas skończyć się nad sobą użalać!, zakomenderowała sobie w głowie.

            Ubrała się w czarną, rozkloszowaną spódniczkę, zakolanówki w tym samym kolorze i przylegającą, bladoróżową bluzkę na ramiączka. Włosy upięła w wysoki kucyk, do paska przyczepiła pokrowiec z kluczami i swój bat, po czym wyszła z domu, kierując się do gildii.

~~***~~

            Blondynka szła sobie, jak gdyby nigdy nic, podśpiewując jakąś bliżej nieokreśloną melodyjkę. Nie wiedziała jeszcze, że jej dobry nastrój zaraz zostanie bezpowrotnie unicestwiony. A tak się stało, kiedy tylko dostrzegła siedzibę gildii, zamarła zszokowana. Był on całkowicie sponiewierany — wybite okna, wyrwane z zawiasów drzwi, ogólny burdel w całym pomieszczeniu. Najgorsze jednak były grube, długie, żelazne pręty powbijane w ściany, niekiedy przechodzące przez budynek na wylot. Przed wejściem zebrała się spora grupka magów, a nieco dalej stali zwykli obywatele Magnolii, szepcząc nieprzerwanie między sobą.

            Kiedy pierwszy szok już minął, Lucy zaczęła zbliżać się do osłupiałych towarzyszy. Sama nadal nie mogła uwierzyć, że ktoś zrobił coś takiego. Wyszukała wzrokiem Natsu. Nie wyglądał dobrze i był… wściekły. Chociaż nie, wściekłość to było zbyt małe określenie. Dragoneel znajdował się na granicy furii. Zaciskał mocno zęby, ukazując swoje zaostrzone kły, napinał mięśnie w całym ciele i patrzył intensywnym, nienawistnym wzrokiem na zniszczoną gildię. Dziewczyna wahała się przez moment, ale ostatecznie podeszła do rozwścieczonego Smoczego Zabójcy.

                        – Natsu… – szepnęła, ledwo słyszalnie, ale i tak była pewna, że on usłyszy.

            Nie odwrócił głowy. Nie spojrzał na nią. Nie zareagował. W jakiś sposób ugodziło to w jej serce. Nie potrafiła mu pomóc. Nie wiedziała, jak mogłaby ukoić tę złość i ból. Tak więc zamilkła i niemo przeżywała swoje własne cierpienie, związane z tym aktem wandalizmu.

                        – Kto mógł to zrobić…? – Usłyszała za sobą ciche pytanie Mirajane, wypowiedziane drżącym głosem.

            Lucy obserwowała białowłosą, która podeszła do leżących na ziemi drzwi, schyliła się i podniosła coś. 

                        – To list… – powiedziała, sama tym odkryciem zaskoczona. Otworzyła go i zaczęła czytać na głos, nadal rozedrganym tonem. – Drodzy magowie Fairy Tail. Jak wam się podoba moje dzieło? Tak, to ja zniszczyłem waszą gildię i nie planuję na tym poprzestać. Jeżeli nie chcecie dalszych zniszczeń, stawiam jeden warunek…  – Tutaj urwała i rozszerzyła oczy, zszokowana tym, co przeczytała. – …oddajcie nam Lucy Heartphilię… podpisano: Jose, Phantom Lord…

            Wszyscy, jak jeden mąż, spojrzeli na wyżej wymienioną. Nawet Natsu, który z równie wielkim szokiem wlepił w nią swoje, nadal żarzące się gniewem, oczy. Ona sama skuliła się w sobie, a jej myśli pognały do przodu.

            Po co im ja? Przecież nie jestem silna. Chyba, że…, do głowy wpadł jej najgorszy i najmniej sensowny scenariusz, lecz najbardziej prawdopodobny. Czyżby ojciec…?

~~***~~

            Natsu chodził niespokojnie w tę i z powrotem. W jego głowie kłębiło się pełno pytań bez odpowiedzi. Dlaczego Phantom Lord chciało Lucy? Nie była przecież nikim specjalnym! Po chwili podobnych rozmyślań doszedł do wniosku, że powód nie ma znaczenia. Nie odda jej. Prędzej by zginął, niż to zrobił. 

            Omiótł wzrokiem przestrzeń wokół siebie. On i jego przyjaciele znajdowali się obecnie w gildyjnej piwnicy. Poustawiali tu krzesła i stoły, które przetrwały. Wszyscy mieli ponure miny. Panowała niemal idealna cisza, czasami tylko czyjaś szeptana rozmowa szemrała gdzieś w tle.

                        – Moi drodzy – Usłyszał i spojrzał na Lucy, która podniosła się z dotąd zajmowanego krzesła. Jej wyraz twarzy mówił wiele. Była przestraszona, ale i dogłębnie smutna. Natsu zdecydowanie nie chciał oglądać jej w takim wydaniu. – jest coś, o czym muszę wam powiedzieć… – Wszyscy zamarli, oczekując na słowa blondynki. – Ja… nazywam się Lucy Heartphilia… z tych Heartphiliów.

            Tych?, pomyślał skołowany Dragoneel.

                        – Masz na myśli to, że… jesteś spokrewniona z Judem Heartphilią, najbogatszym człowiekiem w Fiore? – spytała zaintrygowana Mira.

                        – T-tak, jestem jego córką… – wydukała, podziwiając czubki swoich butów. – Nieco ponad dwa miesiące temu uciekłam z domu, chcąc zostać magiem i dołączyć do Fairy Tail. – Tu uśmiechnęła się blado, a serce Smoczego Zabójcy zmiękło doszczętnie. – Ojciec… nigdy się mną nie interesował. Nie sądziłam, że będzie zdolny do czegoś takiego… – Zacisnęła dłonie w pięści. – Myślę, że to on nakazał mistrzowi Phantom Lord mnie przyprowadzić. To wszystko moja wina…

            Przez chwilę było cicho, aż w kierunku Lucy rzuciło się kilka osób. Mira i Levy przytuliły się do niej, Erza położyła dłonie na jej ramionach, a Cana klepała co chwila pocieszająco po plecach. Wszystkie powtarzały, że to nie jej wina, że jakoś z tego wyjdą i że wszystko będzie dobrze.

            Różowowłosy nadal pozostawał w tym samym miejscu, jak większość zebranych, chłonąc ten ckliwy obrazek, niczym gąbka. Bo taka była prawda. Nikt nie obwiniał Lucy o jej pochodzenie, czy o to, jaki był jej ojciec. Gdy w końcu dziewczyny odsunęły się od skonfundowanej Heartphili, to Natsu ruszył w jej stronę. Przystanął naprzeciwko z nieodgadnionym wyrazem twarzy, po czym przygarnął do siebie, zamykając jej smukłe ciało w swoim niedźwiedzim uścisku.

            Było to zdecydowanie tym, czego potrzebowała, by przestać zgrywać silną. Tama pękła. Rozpłakała się jak dziecko, zaciskając mocno dłonie na materiale na plecach chłopaka. Wszyscy patrzyli na nich roztkliwieni, a w głowach pojawiło się hasło: NIKT NAS NIE ZNISZCZY. W KOŃCU JESTEŚMY FAIRY TAIL!

~~***~~

                        – Co mamy zrobić, mistrzu? – zapytała niepewnie Strauss, wlepiając wzrok w Makarova.

            Staruszek siedział po turecku na stole, zatopiony w rozmyślaniach. Wszyscy przypatrywali mu się w napięciu. Wystarczyło jedno słowo, żeby ruszyli zrównać Phantom Lord z ziemią. W każdym z magów gorzał płomień wściekłości i urazy. Nie mogli tak tego zostawić.

                        – Odwet – wysyczał Natsu przez zaciśnięte zęby. – Nie ujdzie im to płazem.

                        – Nie tak szybko, Natsu! – warknął mistrz. – Nie zapominajcie, że i tak już mamy na pieńku z Radą… jeśli teraz zaatakujemy Phantom Lord, Fairy Tail może zostać rozwiązane. Walki międzygildyjne są surowo zakazane. Poza tym, naszym priorytetem jest teraz ochrona Lucy.

            Dragoneel zawiesił wzrok na swojej blondwłosej przyjaciółce, która stała tuż obok niego. Wyglądała, jak siedem nieszczęść — potargane włosy, zaczerwienione od płaczu oczy i policzki, mina wyrażająca tylko ogromny smutek i poczucie winy. Smoczy Zabójca doskonale wiedział, że nie może jej zostawić w takim stanie i iść się bić. Potrzebowała wsparcia. Objął ją ramieniem i zetknął swój lewy policzek z jej prawym, próbując podnieść ją na duchu. Uśmiechnęła się do niego, lecz nie był to jeden z tych wymuszonych uniesień kącików ust, które posyłała każdemu przez cały dzień, żeby zapewnić, że wszystko jest w porządku. Ten uśmiech był szczery, przeznaczony tylko dla niego. Oboje wzajemnie się w ten sposób pocieszali — ona się cieszyła, że był blisko, a on się cieszył, że ona się cieszyła. Ach, kto zrozumie miłość?

            Sama obecność tej dwójki w pomieszczeniu oraz możność obserwowania ich, działała na zszargane nerwy członków Fairy Tail jak balsam. Od Natsu i Lucy wręcz biło wzajemne wsparcie i zaufanie, jakim się darzyli. Erza, podobnie jak Mirajane, uśmiechnęła się subtelnie.

            Ech, no i jak to możliwe, że oni jeszcze nie są parą?, pomyślała zrezygnowana czerwonowłosa, kręcąc głową. Przecież wylewa się z nich tyle miłości, że można by ją hektolitrami sprzedawać.

            Lucy wyszła z piwnicy gildii wraz z Levy, Jetem, Droyem i Natsu. Szli w piątkę, rozmawiając swobodnie, od czasu do czasu się nawet śmiejąc. W końcu stanęli na rozwidleniu dróg.

                        – Ja lecę, muszę szybko wracać do domu. – powiedział Natsu, a jego entuzjazm nieco zbladł. Chciał zostać z Lucy, może nawet wleźć jej do łóżka, ale nie mógł.

                        – Właśnie, Natsu, gdzie jest Happy? – spytała Heartphilia. Tyle się działo, że wcześniej tego nie zauważyła.

                        – Rozchorował się. – westchnął Dragoneel. – Ma gorączkę i katar. To nic poważnego, ale muszę się nim zająć. Sam sobie nie poradzi.

                        – Rozumiem… – mruknęła zmartwiona blondynka. – W takim razie życz mu ode mnie szybkiego powrotu do zdrowia. – Posłała mu jeden z tych swoich pięknych uśmiechów.

            Różowowłosemu na moment zmiękły kolana, ale nie dał niczego po sobie poznać. Skinął głową i odpowiedział równie uroczym uśmiechem. Teraz to Lucy miała problem z ustaniem w pionie. Bogu dzięki, że szybko to opanowała. Pożegnali się i ruszyli w swoje strony. Levy, Jet i Droy mieli za zadanie odprowadzić maginię Gwiezdnych Duchów do domu, więc poszli w tamtym kierunku.

            Zapadał już zmrok. Latarnie świeciły, a księżyc wsuwał się ślamazarnie na niebo. Nagle McGarden usłyszała cichy szelest. Odwróciła głowę w stronę ciemnej uliczki, lecz nic tam nie dostrzegła.

                        – Coś nie tak, Levy-chan? – zapytała zaniepokojona blondynka.

                        – Nie, musiało mi się wydawać… – zachichotała nerwowo Levy.

                        – No… dobrze… – ucięła Heartphilia i ruszyli dalej.

            Był to błąd. Ostatnim, co zobaczyli była czarna smuga i błysk żelaza w świetle księżyca. Dalej już tylko ciemność.

~~***~~

            Natsu obudził się następnego ranka z przeświadczeniem, że coś jest bardzo nie tak. Instynkt podpowiadał mu, iż coś się wydarzyło. Coś… złego. Wstał, ubrał się, dał Happiemu lekarstwa, po czym wyszedł z chatki, kierując się w stronę zniszczonej gildii. Gnany złymi przeczuciami, niemal biegł dobrze znaną trasą. Naraz jednak zastygł w bezruchu, bo do jego czułego zmysłu węchu dobiegł zapach krwi… krwi Lucy… Pomknął w kierunku źródła woni, a w jego głowie malowały się najczarniejsze scenariusze.

            Wbiegł do parku i przy największym, najstarszym drzewie dostrzegł dość spory tłum ludzi. Rozpoznał szkarłatne włosy Erzy w pierwszym rzędzie, a tuż obok widniała czarna czupryna Graya. Zaczął się przepychać przez ludzką masę, bezlitośnie taranując wszystko, co stanęło mu na drodze. W końcu dotarł do pierwszego rzędu i… wbiło go w ziemię.

            Na drzewie, przywiązani do grubych gałęzi za ręce, wisiała jedna z drużyn Fairy Tail — Shadow Gear. Wszyscy okrutnie sponiewierani, z mnóstwem siniaków i skaleczeń. Na ich odsłoniętych brzuchach wymalowane były czarną farbą znaki… Phantom Lord.

            Natsu z trudem powstrzymał nadchodzący atak furii. Tłumił go tylko dzięki coraz większemu strachowi o Lucy. Szok ustępował, grupka magów rzuciła się w kierunku sponiewieranych przyjaciół. Tymczasem Dragoneel nadal stał, jak słup soli. Ogień płynął w jego żyłach, podsycając wściekłość. Zauważył Mirę, która znowu podniosła coś z ziemi. Był to złożony nieelegancko kawałek kartki.

                        – Mamy już waszą drogą przyjaciółkę… – odczytała drżącym szeptem, ledwo słyszalnym, lecz i w tym przypadku Smoczy Zabójca to usłyszał.

            Nie było wątpliwości, że chodzi o Lucy.

                        – Zabiję… – wycharczał pod nosem. – Zapierdolę jak psa…

~~***~~

Witajcie kochani! Rozdział dodany z jednodniowym opóźnieniem, ale jednak jest! Wszystko zasługa Hinaty, która zastra… ekhu! Znaczy, zmobilizowała mnie do dalszego pisania! Sasuke jest chory i przykuty do łóżka, (DOSŁOWNIE!) dlatego nie zawita tu dzisiaj. A to oznacza… BALANGĘ!! B|

Nara koteczki!

Shori