VIII

Poranek na kacu, Shori-swatka i Erza-filozof

            Lucy poczuła drażniące promienie światła słonecznego na swojej twarzy. Normalnie byłaby zachwycona taką pobudką, ale nie tym razem. Głowa jej pękała. Nie miała pojęcia czemu. W umyśle panowała irytująca pustka. Próbowała wysilić pamięć, ale stwierdziła, że jest chyba zbyt zaspana.

            Na w pół przytomna, z zamkniętymi oczami, uniosła się do siadu i chciała zrzucić bose stopy na podłogę, lecz jej się to nie udało. W zamyśle nieruchome łóżko okazało się jednak być ruchome, bo bez żadnego ostrzeżenia wykręciło się w tył, a blondynka poleciała prosto na podłogę. O dziwo, nie poczuła pod sobą chłodnych desek, tylko czyjeś… ciało?!

            Wtem poczuła, że ktoś łapie ją mocno w pasie, po czym obkręca tak, że została przyciśnięta do ziemi. Dopiero, gdy czyjś gorący oddech musnął skórę jej szyi, otworzyła szeroko sklejone dotychczas powieki. Niemal natychmiast napotkała wzrokiem parę bardzo znajomych, brązowo-zielonych oczu o pionowych źrenicach.

            Natsu…?

            Wydała z siebie jęk bólu, kiedy do jej układu nerwowego dotarła ta wywrotka. Zacisnęła mocno powieki. Usłyszała nad sobą mrukliwy śmiech przyjaciela.

                        – Czyżby mały kacyk? – zachichotał.

            Ka-kacyk?

                        – Nic nie pamiętam… – wyznała z zażenowaniem. – Gdzie ja jestem?

                        – U mnie w domu. – odparł, nadal z głupim uśmiechem na twarzy. – A do którego momentu wczorajszego wieczoru coś pamiętasz?

            Wytężyła omamiony kacem mózg.

                        – Coś mi świta… – Wbił w nią przesiąknięty nadzieją wzrok. – Pamiętam, że od kilku dni mnie unikałeś… – Posłała mu pełne wyrzutu spojrzenie.

            Niespodziewanie różowowłosy złapał Lucy za nadgarstki, po czym przekręcił się na plecy razem z nią, przez co leżała teraz na nim. Odwrócił oczy od jej oczu, rumieniąc się delikatnie.

                        – Przepraszam… – szepnął ze skruchą. – Musiałem coś sprawdzić… obiecuję, że więcej tak nie zrobię. – W jego głosie Heartphilia usłyszała czystą szczerość. – Co jeszcze pamiętasz?

            Przyglądała mu się przez chwilkę, aż w końcu dała za wygraną. Ponownie skupiła się na wydarzeniach ostatniej nocy.

                        – Hm… Zaprosiłam dziewczyny na nocowanie. Rozmawiałyśmy, żartowałyśmy aż Erza i Cana wytrzasły skądś sake. Wiem, że sporo wypiłam… – Zaczerwieniła się, zawstydzona. – A potem… chyba otworzyłam okno w kuchni i przy nim usiadłam, bo było mi duszno… ale dalej już tylko pustka.

            Dragoneel westchnął ze zrezygnowaniem. Czy naprawdę z całego tego wieczoru nie pamiętała tylko jego najważniejszego momentu? Wlepił w nią nieustępliwe spojrzenie, zastanawiając się, w jaki sposób mógłby przywrócić jej wspomnienia. Coś symbolicznego… coś, co było punktem kulminacyjnym… Oświeciło go. Na ustach Natsu zagościł niepokojący uśmieszek. Ponownie przygwoździł Lucy do podłogi, czemu towarzyszył jej zaskoczony pisk.  

                        – Pozwól, że cię oświecę. – zaproponował niewinnie. Przybliżył twarz do jej ucha i wyszeptał konspiracyjnie. – Chyba lubię cię bardziej, niż powinienem…

            Z satysfakcją obserwował, jak z twarzy dziewczyny znika zdziwienie, a pojawia się szok. Szok wywołany nagłym powrotem wszystkich zaćmionych przez alkohol obrazów z poprzedniej nocy. Na te sześć krótkich słów coś w jej głowie głośno kliknęło, a przed oczami stanęła jej scena pocałunku.

            Ja… JA SIĘ CAŁOWAŁAM Z NATSU?!

            Poczuła, jak cała jej twarz pokrywa się ciemnoróżowym rumieńcem, łącznie z uszami. Myślała, że zapadnie się pod ziemię. Jak mogło do tego dojść? No tak… była całkowicie pijana… a kiedy jest pijana nierozważnie kłapie dziobem na prawo i lewo, zawsze mówiąc prawdę. Bała teraz się spojrzeć przyjacielowi w oczy.

                        – Luce? – Usłyszała nad sobą.

            L-luce…?, poczerwieniała całkowicie.

                        – My naprawdę…? – wydukała, nie będąc w stanie dokończyć pytania.

            Nie musiała tego robić. Intensywne spojrzenie Dragoneela powiedziało jej wszystko. To się stało naprawdę. Nie wymyśliła sobie tego, nie uroiła w swojej chorej główce.

                        – Ale przecież… – Chciała jakoś zaprotestować, lecz przecież nie mogła zmienić przeszłości. Wypowiedziała więc na głos kwestię, która w głębi serca niepokoiła ich oboje. – Ale przecież jesteśmy tylko przyjaciółmi, prawda?

            Dostrzegła, że, jarząca się dotąd jasno, niczym neon, iskra radości w oczach Natsu przygasła. Uśmiech znikł z jego twarzy. Wydał z siebie przeciągłe westchnienie, po czym uniósł się na rękach, uwalniając Lucy od ciężaru swojego ciała. Poczochrał swoje różowe włosy.

                        – W-wiem… – odparł nieśmiało. – I właśnie dlatego nie mam pojęcia, jak zareagować. – wyznał, patrząc gdzieś w bok.  

            I ona się zawstydziła, choć zdawała sobie sprawę, że już trochę na to za późno. Ostatecznie stało się. Nic nie mogła na to poradzić, ani temu zaprzeczyć. Mimo to wciąż nie potrafiła przyjąć do swojej świadomości, że zrobiła coś takiego, że oni zrobili coś takiego. Wydawało jej się to strasznie odrealnione, aż do teraz. Rozsądek nakazywał jej trzymać się z daleka od takich sytuacji, lecz serce, gdzieś w zapomnianym kącie jej jaźni, cicho wybijało rytm protestu.

~~***~~

            Przez kilka dni po tym wydarzeniu, Natsu i Lucy musieli przejść swoistą separację. Co prawda rozmawiali ze sobą w miarę naturalnie, lecz nieszczególnie ciągnęło ich do własnego towarzystwa. A właściwie tak mógłby pomyśleć zwykły, postronny obserwator. Rzeczywistość przedstawiała się jednak o wiele bardziej ponuro. Każdemu z nich bowiem nie podobał się ten dziwaczny dystans, który między sobą ustanowili na własne życzenie. Nie zrobili z tym jednakże nic konkretnego z bardzo prostego powodu… po prostu się bali. Żadne z nich nigdy nie znalazło się w takiej sytuacji. Nie pomagał też fakt, że Lucy naczytała się w życiu tyle romansów, iż miała pewność, co do wydźwięku swoich pogmatwanych uczuć. Zakochała się. Uświadomiła to sobie godzinę temu, a teraz leżała skulona na łóżku.

            Co jest ze mną nie tak?, pytała samą siebie. Jak można zauważyć tak oczywistą rzecz tak późno? Zwłaszcza, że widzieli to wszyscy wokół…

            Raz jeszcze podniosła głowę, po czym z impetem wbiła twarz w poduszkę. Nie potrafiła uwierzyć we własną głupotę. Jak w ogóle mogła do tego dopuścić? No tak… jej świętej pamięci matka wiele razy powtarzała, że miłość zaskoczy ją w najmniej spodziewanym momencie. Tylko dlaczego musiał być to akurat ktoś, z kim do tej pory łączyła ją jedynie przyjaźń? Przez to sprawy o wiele bardziej się komplikują.

            Podniosła się i spuściła nogi na ziemię. Nie mogła się nad sobą użalać. W końcu nadal nie wiedziała, czy Natsu odwzajemniał jej uczucia. Był tak świetny w ukrywaniu emocji pod swoim promiennym uśmiechem i wesołą powierzchownością, że blondynka niczego nie była do końca pewna.

            Wtem usłyszała dźwięk otwieranego okna. Serce w niej zamarło. Nie… tylko nie on. Z istnym przerażeniem zerknęła przez ramię, ale szybko odetchnęła z ulgą. Była to Shori. Kuliła się właśnie, aby wejść przez wąski prostokąt.

                        – Dzieńdoberek, Lucy! – przywitała się pogodnie Wilczyca, siadając zgrabnie na parapecie.

                        – Hejka, Shori-chan. – odparła Heartphilia ze zrezygnowaniem. – Dlaczego wszyscy zawsze wchodzą tu przez okno?

                        – Bo drzwi są zbyt meinstreamowe. – zachichotała ruda z prostotą. – Ale nie przyszłam tu bez powodu. Muszę cię o coś zapytać.

                        – O co? – Lucy popatrzyła na nią, zdziwiona.

                        – Co się, do diaska, dzieje między tobą i Natsu? – wypaliła prosto z mostu. – Unikał cię przez kilka dni, choć dziewczyny z gildii twierdziły, że normalnie jesteście niemal nierozłączni. Do tego ta atmosfera między wami, która się utrzymuje od jakiegoś czasu… może nie znam was długo, ale mój zwierzęcy instynkt wyczuwa, że coś jest nie tak. Powiedz mi, co się dzieje, proszę… 

            Blondynkę zszokował fakt, iż ta o to dziewczyna, jeden z najnowszych nabytków Fairy Tail, która właściwie jej nie znała, wie o takich rzeczach. Utkwiła spojrzenie swoich brązowych oczu w szkarłatnych oczach rozmówczyni. Płonęły w nich ogniki troski, co naprawdę ją rozczuliło. Postanowiła zaryzykować i jej zaufać.

                        – N-no dobrze. Opowiem ci… o wszystkim.

~~***~~

            Zwinnie uniknął czarnego ostrza miecza. Odskoczył od przeciwnika, po czym wypełnił płuca nadmiarem powietrza i zaatakował swoim Rykiem. Strumień ognia wystrzelił śmiercionośną wstęgą w stronę czerwonowłosej kobiety. Ta jednak wykonała zręczny ślizg w bok, uchylając się przed atakiem. Ruszyła na niego z uniesionym mieczem. On nie pozostał jej dłużny. Jego zaciśnięte pięści zapłonęły, a ciało rzuciło się w stronę nacierającej wojowniczki. Z trudem zablokował cięcie miecza swoimi zapalonymi dłońmi. Patrzył w błyszczące groźnie oczy przeciwniczki, sam posyłając jej równie nieprzyjazne spojrzenie.

            Nagle nacisk broni zelżał, a Erza cofnęła się o krok. Zbroja Cesarzowej Płomieni zniknęła w oślepiającym, złotym świetle, a na jej miejscu znalazła się zwykła, biała koszula bez rękawów i granatowa spódniczka.

                        – Na dziś starczy. – zakomenderowała Scarlet, nie bacząc na oburzony wzrok Natsu.

                        – Ale to jeszcze nie jest mój limit! – zaprotestował gorąco.

                        – Doskonale o tym wiem, ale jeżeli teraz zużyjesz całą swoją magię, do jutra nie wstaniesz z łóżka. – odrzekła głosem nieznoszącym sprzeciwu.

            Wiedział, że miała rację i to zdenerwowało go jeszcze bardziej. Burknął coś tylko markotnie, po czym ruszył w stronę swojego małego domku. Tytania podążyła za nim w ciszy. Przekroczyli próg, jedno po drugim. Jak zwykle w mieszkaniu Smoczego Zabójcy panował wszechobecny burdel. Nic nie leżało tam gdzie powinno, wszędzie walały się pamiątki z przeróżnych misji. Na hamaku w kącie spał słodko Happy. Ostatnimi czasy często spał w ciągu dnia i trochę niepokoiło to Dragoneela.

            Erza skierowała kroki ku kuchni. Było to maleńkie, zagracone pomieszczenie, lecz zadziwiająco czyste. A skąd brała się ów czystość? Cóż, tak naprawdę dlatego, że Natsu nie miał za grosz talentów kulinarnych i wolał zjeść coś na mieście. Aktualnie jedynym, co posiadał, było niewielkie pudełko herbaty. Magini klasy S zaparzyła ją, chwyciła parujące kubki w dłonie i weszła z powrotem do pokoju. Jej różowowłosy towarzysz siedział na uprzątniętej na prędce kanapie i zawzięcie nad czymś dumał. Nawet, gdy Erza postawiła mu naczynie z gorącym napojem przed nosem, ani nie zmienił pozycji, ani na nią nie zerknął. Nadal topił się w oceanie swoich rozmyślań.

            Scarlet z westchnieniem strzepnęła kilka dziwacznych przedmiotów z fotela, a po chwili sama się w nim usadowiła. Wzięła w dłonie kubek i zaczęła powoli sączyć ciecz.

                        – Hej, Erza… – zagadnął znienacka Natsu.

Wzrok miał nadal nieobecny.  

                        – Hm? – Przyłożyła krawędź kubka do ust i zaczęła go powoli wychylać.

                        – Jak wygląda miłość?

            Kobieta zakrztusiła się herbatą.

~~***~~

                        – I go pocałowałaś? – chciała się upewnić Shori.

                        – T-tak…

                        – I obudziłaś się u niego w domu?

                        – No tak.

                        – I nie był na ciebie zły?

                        – No nie.

                        – A jak zareagował?

                        – No nie wiem… wyglądał na zadowolonego…

                        – To czego ty się boisz? – zdziwiła się ruda. – Gdyby uważał cię jedynie za przyjaciółkę, nie byłby zbyt zadowolony z faktu, że zajęłaś mu łóżko.

                        – Niby tak, ale… – Brutalnie jej przerwano.

                        – Nie ma żadnego „ale”! Absolutnie, kategorycznie musisz mu wyznać uczucia! Och! Już sobie wyobrażam, jaka będzie z was urocza parka… – Rozmarzyła się.

            Lucy zaś, skrępowana tą szczerą rozmową, zarumieniła się delikatnie. Nigdy nikomu nie opowiadała tak szczerze o własnym życiu. Od zawsze mieszkała w ogromnej rezydencji, całkiem sama. No, był jeszcze jej ojciec, ale rozmawiała z nim raptem kilka razy. Tak, mieszkając i funkcjonując pod tym samym dachem, praktycznie nigdy z nim nie rozmawiała.

            Uśmiechnęła się pod nosem.

            Miło jest mieć komu wygadać…

~~***~~

                        – C-co to za pytanie? – Erza była w całkowitym szoku. Nie spodziewała się czegoś takiego po Dragoneelu.

                        – Odpowiesz? – Zwrócił dotąd nieobecny wzrok na czerwonowłosą.

            Mimowolnie zaczęła dumać nad jego pytaniem. Przed oczami stanął jej obraz nieboskowłosego, skutego w kajdany chłopca, który uśmiechał się do niej przyjacielsko. Słowa same popłynęły.

                        – Zależy o jaką miłość pytasz. Myślę, że ani nie o rodzinną, ani przyjacielską, tylko romantyczną. Cóż, łatwo ją rozpoznać. Nagle jedna osoba staje się dla ciebie absolutnie wyjątkowa. – Uśmiechnęła się subtelnie. – Chcesz z nią spędzać każdą sekundę i nigdy się nie oddalać. Chcesz sprawiać, żeby się uśmiechała i była szczęśliwa. Chcesz chronić ją przed wszelkim złem tego świata i mścić się za każdą jej krzywdę. Chcesz ją przytulać, całować i mieć tylko dla siebie. – Nikt by się tego nie spodziewał, ale na jej policzkach zawitały ledwo widoczne rumieńce. Zniknęły jednak szybko, a wyraz twarzy jej spoważniał. – Ale jednocześnie, choć bardzo ci ciężko, musisz pozwolić jej odejść, jeśli tego chce.

            Zapadła cisza.

            Natsu, zastanawiając się wnikliwie słowom Scarlet, w końcu miał pewność. Jego podejrzenia się sprawdziły. To dziwne, intensywne uczucie, które dopadało go w towarzystwie Lucy nie było czymś zwyczajnym. Zakochał się.

~~***~~

Boże, kończyć rozdział o dwudziestej ;__;

Sasuke: Leń.

Nie leń, tylko choroba! >< Przez ten kaszel mam wrażenie, że niedługo wypluję sobie płuca ;-;

Sasuke: Było nie chodzić po dworze w odpiętej kurtce.

Oj, cicho! ><”””””

Ogólnie rzecz biorąc, stwierdziłam, że jeśli w środę pojawi się jednopartówka, to w sobotę rozdziału nie będzie. Nastawiłam się na jedno… coś w tygodniu (serio, nie dam rady dokończyć partówki i napisać całego, nowego rozdziału w jeden tydzień ;_;).

PROSZĘ O KOMENTARZE!!

Sasuke: I tak nikt tego nie skomentuje.

Dlaczego ty mnie zawsze musisz tak demotywować?! ><

Sasuke: Bo jesteś za wesoła.

Aż tak mnie nie lubisz? ;=;

Sasuke: Tak.

;=====;